Maraş

4 gün boyunca güzel bir tatil geçirdim akrabalarımın arasında. Neredeyse 4 yıl oldu Kahramanmaraş'a gitmeyeli. Geldiğimiz gün, halamı görür görmez tutmaz mı beni bir ağlama.. Hüngür hüngür ağlamaya başladım! Nasıl özlemişim akrabalarımı nasıl..

Eskiden olsa her yıl halamın yanına gelirdim, her yaz. Beni o büyüttü sayılır, biriciktir benim halam!

Ziyaretimizin 2. gününde babamın doğduğu köye gittik: Nurhak. 2011'de oraya bir ev yapacak babam'la amcam, sözlerine göre. Her yaz oraya gelip kuzuların peşinde koşarım artık!

Bu da dilek ağacı. Ağacın dallarına kumaş parçaları bağlıyıp, dilek tutuyorlar. Dikkat ettim de son zamanlarda kumaş bağlayan olmamış - tüm kumaşlar kirlenmiş, eskimiş, fakar bir çok kumaş parçası asılı dallarda.

Eskiden bu oyuğun( vede kovuğun, doğrusunu bilmiyorum) içine para atarlardı, babam da kardeşiyle o paraları çıkarırdı. Babamın küçüklüğü aslında hep yaramazlık yaparak geçmiş ta ki babaanem tarafından terk edilinceye kadar, sonrası hep zor yaşam. Abisi tarafından terk edildi, diğer abisinin evinde eziyet çekti.. Okulu bitirdikten sonra da herkesten uzağa, Moskova'ya taşındı.
O, çok güçlü bir adam aslında ve bir o kadar şanslı.

Gideceğimiz gün Çınar Altı adlı lokantada yemek yedik. Aynı zamanda tek tek bir çok akrabamla fotoğraf çekindim.

Halam'ın eşi Yusuf amcam vede eniştem. Çok tatlı bir adamdır! Yanında onun kızı - Türkan ablam, yanında abisi İboş abim, yanında da Fadime yengem - amcamın eşi. Az yemedim onun ekmeğini küçükken.

İboş abinin eşi, Yağmur ablam.

İbrahim amcam, yanında biricik Ayşe halam.

Daha fotoğraf çekinmediğim 1001 samimi olduğum akrabam var, onlarla da birdakine çekinirim artık (:

Birde, Antalyaya, yanıma kuzenimi aldım. İbrahim amcamın kızı, Gönül'ü. Canım benim, ilk defa uçağa bindi. Bende onun sayesinde eskisi kadar çok sıkılmam Antalya'da.

Şu 4 günlük ziyaret bana çok iyi geldi. Hala nefes aldığımı tekrar anlamış oldum, o kadar çok sıkılmıştım işte Antalya'dan. Büyük bir ihtimal, 2 hafta'ya tekrar döneceğim oraya, memleketime.